İNSAN DÜŞMANI

olmakla suçlandım
hep.
canım, Atina harabeleriyim ben,
biliyorsunuz.
sürekli yeniden inşa etmeye
çalışıyorum, onarım
halindeyim.

başkaları ile birlikteyken
bir şeyler eksilir
benden.
çoğu insan
genellikle neşesiz
ve ilgi uyandırmaktan
uzaktır.
yakınmalarını dinlerim,
palavralarını
ve bayat
sezgilerini
kaydederim.
esner
dururum.

onları kucaklamamı mı
istiyorsunuz benden?
onlardan nefret etmiyorum,
onları alt etmek ya da
öldürmek
istemiyorum.
onlardan uzak durmak
tek isteğim.

ben kendimi
en iyi
yalnızken
hissederim.
doğal
tarzım
bu,
o zaman
yumuşar, akarım,
biraz ışık girerse içime
o zaman
girer.

Atina harabeleri.

yaşlı serseri.

katedraldeki
karafatma.

iyi şarap.

Beyaz Ölüm'le
zihinsel konuşmalar.

altından yel değirmeni
düşleri.

hayatın içe
çekilişi.

tırmanan tutsaklık.

müşfik duvarlar.

bunu insanlığa
yeğlemek
beni insan düşmanı
yapıyorsa,
öyleyim.

sonuna kadar,
memnuniyetle

şimdi

burada

bu gece
yarın
gelecek yıl

yalnızlıkla
yalnız

nihayet.


- (  İlham Perisine Oynamak   S: 290 / 291 / 292 / 293 )